MY HONEY saranghae

ร่างบอบบางในชุดผ้าขนหนูห่อหุ้มร่างกายเพียงผืนเดียวพร้อมกับหยดน้ำที่เกาะพราวอยู่ตามร่างกายเดินออกมาซึ่งพอเธอเหลือบมาเห็นผมเป็นสิ่งแปลกปลอมอยู่ในห้องเธอก็กรีดร้องพร้อมกับเสียงสรรเสริญผมยกใหญ่

“กรี๊ด....แกไอ้บ้า   ไอ้โจรห้าร้อย    ไอ้โรคจิตหื่นกาม   ออกไปนะๆออกไป...”     เธอกรีดร้องใส่ผมด้วยภาษาที่ผมฟังไม่ออกเดาว่าคงเป็นภาษาไทยบ้านเกิดและคงไม่ใช่คำที่มีความหมายดีแน่นอน...(-.,-;)

      ฟ้าว...โครม...โอ๊ย...

หลังจากนั้นสารพัดของใกล้มือก็ลอยตามมาเป็นพายุโดนมั่งไม่โดนมั่งผมคงต้องรีบหยุดเธอก่อนจะได้เจ็บตัวผมยิ่งต้องใช้หน้าตาหากินอยู่ด้วย(-.,-;;)

      หมับ...อุ๊บ

“หยุดนะ....ไม่งั้นชั้นปล้ำเธอแน่ดูดีๆซิว่าชั้นเป็นใคร”     ผมหลบหลีกสิ่งของพลางวิ่งเข้าไปรวบตัวแม่คุณพร้อมกับเอามืออุดปากยายโทรโข่งกระจายเสียงนี่ไปด้วย  

หงับ...

“โอ๊ย....เจ็บนะยายบ้า”    ยายนี่กัดมือผมพร้อมเอามือหนึ่งผลักผมที่กำลังเผลอออกส่วนอีกมือกำปมผ้าเช็ดตัวไว้แน่นแล้วไปตั้งหลักห่างผมอีกโซฟา    ก่อนจะเพ่งมองหน้าผมเขม็ง

“ไอ้ขี้เก๊ก...”    ยายนี่อุทานคำที่ดูเหมือนว่าจะจำผมได้แล้วพลางเอามือข้างที่ว่างชี้หน้าผมก่อนแก้มเธอจะแดงลามไปถึงหูเรื่อยลงมาตามลำคอเฮ้อคงเพิ่งนึกได้ว่าต้องอายยายบ้า...แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกว่ายายนี่น่ารักกันนะ

“หันไปที่อื่นเดี๋ยวนี้นะ”   คราวนี้เธอพูดเป็นภาษาเกาหลีที่ผมสามารถเข้าใจได้ผมจึงถอนหายใจทำท่าว่ารำคาญใส่

“อยากมองตายหล่ะ     ยายไม้กระดาน”     แล้วนิสัยปากเสียที่แก้ไม่หายของผมก็กำเริบขึ้นมาอีกคราวนี้ยายนั่นเปลี่ยนสายตามามองผมอย่างอาฆาตพลางแยกเขี้ยวใส่

“เออไม่อยากมองก็หันไปสิ...จะยืนเซ่ออยู่ทำไม”    ยายนี่ทำแก้มป่องพลางบ่นใส่ผมแม้มันจะเป็นคำที่ดูรุนแรงแต่ผมกลับไม่ไม่โกรธมีเพียงความรู้สึกหมั่นไส้เสียมากกว่า

“ชิ...ไม่มองก็ได้”